گزارش برنامه

گزارش صعود به قله دوبرار شرقی
تاریخ اجرای برنامه: 18 و 19 آذر ماه 95
منطقه برنامه: جاده هراز ـ بعد از پلور ـ روستای لاسم
تعداد نفرات شرکت کننده: 15 نفر
هزینه هر نفر: 53000 تومان

توضیحات عمومی در خصوص خط الراس دوبرار:
خط الراس دوبرار یک خط الراس شرقی به غربی است که در حدفاصل بین جاده هراز و فیروزکوه قرار گرفته است. طول این خط الراس در حدود 65 کیلومتر است و بر روی آن 23 قله واقع شده که 12 تای آنها بالای ارتفاع 4000 متر می باشند. این خط الراس به شکل زیبایی در جنوب قله دماوند خودنمایی می کند به طوری که در سراسر مسیر، رخ جنوبی قله دماوند نمایان است. از قلل مرتفع این خط الراس از غرب به شرق می توان به بزم چال، میان رود، چنگیزچال، پروانه، انگمار، دوبرار، کمرپشت و ... اشاره کرد.
توضیحاتی در مورد قلل دوبرار شرقی و غربی:
قله دوبرار خود شامل دو قله دوبرار شرقی و غربی می باشد. ارتفاع این دو قله براساس گوگل ارث در حدود 4020 متر می باشد. کروکی زیر مسیر اصلی صعود به این دو قله را نشان می دهد.

مسیر قرمز: صعود به قله دوبرار غربی. از داخل روستای لاسم و سپس صعود به قله انگمار و پس از پیمایش خط الراس، رسیدن به قله دوبرار غربی.
مسیر آبی: مسیر صعود به قله دوبرار شرقی. 3 کیلومتر بعد از عبور از روستای لاسم به سمت شرق، نرسیده به روستای وزنا، سوار شدن بر یال اصلی و در انتها رسیدن به قله دوبرار شرقی

گزارش برنامه:
این برنامه در تقویم ورزشی باشگاه بصورت یک روزه در نظر گرفته شده بود که با صلاحدید سرپرست و به علت آب و هوای نامساعد منطقه، تصمیم به اجرای آن بصورت یک روز و نیمه گردید. با توجه به اینکه چند تن از دوستان از قبل برنامه ریزی های خود را برای حضور در این برنامه بصورت یک روزه انجام داده بودند، لذا با هماهنگی با سرپرست برنامه، قرار شد 4 نفر از دوستان با ماشین شخصی در صبح جمعه از تهران حرکت کرده و حوالی ساعت 6 صبح در روستای لاسم به گروه بپیوندند.
برنامه در ساعت 16:30روز پنجشنبه 18 آذر از میدان امام حسین با حضور 13 نفر از اعضای باشگاه و 2 نفر از دوستان آقای پهلوان زاده به عنوان مهمان آغاز گردید. وسیله نقلیه در نظر گرفته شده یک دستگاه مینی بوس بود که از لحاظ گرمایشی و راحتی مشکل حادی نداشت. متاسفانه به علت اشتباه و فراموشی سرپرست و کمک سرپرست، راننده، مسیر را به علت شلوغی و ترافیک تغییر داد و در اتوبان امام علی قرار گرفت. به همین علت یکی از دوستان که قرار بود در سه راه تهرانپارس به جمع ملحق شود، جا ماند و خوشبختانه با تماسی که با این فرد گرفته شد، ایشان خود را به زیر پل تقاطع اتوبان بابایی و جاده دماوند رساند و در آنجا به گروه پیوست.
مسیر اصلی روستای لاسم از جاده هراز بعد از امام زاده هاشم و پلور می باشد. به فاصله کمی بعد از پلور در سمت راست جاده، تابلویی قرار دارد که مسیر روستای لاسم را مشخص می نماید. از میدان امام حسین تا دو راهی لاسم حدود 87.5 کیلومتر راه است و از دوراهی لاسم تا روستای لاسم حدود 15.5 کیلومتر. در ساعت 19:30 مینی بوس به روستای لاسم رسید. در همین حین نیز کم کم بارش برف در منطقه آغاز شده بود. به طوری که رفته رفته سطح جاده پوشیده از برف می گشت.
با هماهنگی که با یکی از روستاییان انجام گرفته بود، در منزل ایشان که از چند ساعت قبل بخاری برقی روشن کرده بودن، استقرار یافتیم. خانه شامل یک اتاق نشیمن و یک آشپزخانه بود. در آشپزخانه یک اجاق رومیزی قرار داشت که بچه ها از آن جهت گرم کردن غذا و جوش آوردن آب استفاده نمودند. منزل دستشویی مرتبی نداشت و دوستان مجبور بودند با این مشکل دست و پنجه نرم کنند. ظرفیت خانه حداکثر برای 15 نفر می باشد (11 نفر در یک اتاق و 4 نفر در آشپزخانه)
با بیشتر شدن شدت برف و احتمال بسته شدن راه، از راننده در خصوص همراه داشتن زنجیر چرخ سوال شد که متاسفانه متوجه شدیم که زنجیر چرخ همراه ایشان نیست. این یکی از مسائل بسیار مهمی است که بایستی سرپرستان از قبل نسبت به هماهنگی با راننده و پرسش از ایشان در این خصوص اقدام نمایند. بعد از اطلاع از این موضوع، با یکی از روستاییان که نیسان داشت، تماس گرفته شد و از ایشان درخواست گردید که با وانت خود، دوستان را از روستا تا پای کار که جمعا 3 کیلومتر بود، ببرد که متاسفانه راننده وانت اعلام کرد که حجم برف بسیار زیاد است و عملا عبور از جاده حتی با زنجیر چرخ میسر نیست و حتما بایستی پیاده این مسیر را طی نمود. لذا تصمیم گرفته شد که نفرات فردا ساعت 5 از خواب بیدار شوند و در ساعت 6 از روستا خارج شویم تا زمان را از دست ندهیم.
بعد از کمی استراحت و صرف شام در خانه، سرپرست فنی کمی در خصوص لوازم مورد نیاز در کوهستان در فصل زمستان، همچنین نحوه پوشیدن لباس ها توضیحاتی را برای جمع بیان نمودند.
در ساعت 22:00 عملا خاموشی زده شد و دوستان برای خواب آماده شدند. چون کف اتاق فرش بود، عملا نیازی به زیرانداز نبود ولی در چنین برنامه هایی لازم است که همه نفرات کیسه خواب و زیر انداز مناسب همراه خود داشته باشند.
ساعت 5 بیدار باش اعلام شد و بچه ها بعد از جمع کردن کیسه ها و جدا کردن لوازم اضافی جهت قرار دادن در مینی بوس، آماده صرف صبحانه شدند. همچنین با گروه دوم که قرار بود با ماشین شخصی به ما ملحق شوند، تماس گرفته شد تا از محلشان اطلاع حاصل شود که متاسفانه مطلع شدیم که آن دوستان به علت لغزندگی جاده و سُر خوردن ماشین، قادر به ادامه مسیر نبودند و از دو راهی لاسم اقدام به برگشت نموده اند و لذا عملا از برنامه جا ماندند.
خلاصه بعد از صرف صبحانه گروه در ساعت 6:40 از خانه خارج شد و بعد از تحویل وسایل به راننده ماشین با سرقدمی یکی از اهالی روستا، پیمایش مسیر آسفالته به طول 3 کیلومتر را تا پای کار، آغاز نمود.
در ساعت9:30 گروه به پای کار رسید و مرد روستا نیز با گروه خداحافظی کرد و توصیه کرد که نفرات از همان مسیری که به قله صعود میکنند دقیقا از همان مسیر برگردند و به هیچ عنوان وارد دامنه های بهمنی و دهلیزها نشوند.
با سرقدمی آقای هاشمی عملا صعود آغاز گردید. بعد از یک تراورس و عبور از آب راه، گروه وارد یال فرعی شد. شیب تند یال، عملا از سرعت تیم می کاهید، بعد از مدتی پیمایش، هادی ملکی سرقدم شد و به علت بهمنی بودن مسیر، اقدام به برش دامنه نمود. بعد از اینکه با احتیاط کامل در طول دامنه بهمنی تراورس کرد، در نقش دیده بان بهمن قرار گرفت و به نوبت تک تک نفرات به دستور او و با فاصله، از کانال عبور کردند. به این ترتیب خطر مواجهه با ریزش بهمن از سر تیم دور شد.
بعد از عبور از یال فرعی، تیم وارد یال اصلی شد، که به لحاظ شیب و سختی، دست کمی از یال فرعی نداشت. یکی از نفرات تیم دچار ضعف و تحلیل بدنی شده بود که با صلاحدید سرپرست و با حمایت ایشان، پشت گروه و با فاصله ای کم نسبت به بقیه نفرات، به راه ادامه می دادند. کلا در طول مسیر تا اواسط روز بارش برف همچنان ادامه داشت و رفته رفته آسمان باز می شد و از شدت بارش ها کاسته می شد.
گروه در چند نقطه از مسیر که شدت باد کمتر بود، استراحت های کوتاهی داشت و به سرعت به مسیر خود ادامه می داد. رفته رفته قله نمایان می شد، که البته بعد از برنامه مشاهده گردید که برجستگی های سنگی‌ای که در جلوی دید قرار داشتند، عملا قله نبودند و قله 200 متر از آنچه که تصور می شد بالاتر بود.
در ادامه مسیر قله و در شیب تند یال، بادِ شدید عملا بر سختی راه می افزود و کار را به شدت دشوار می ساخت. به صلاحدید مسئول فنی، عملا تیم تا ارتفاع 3600 متری صعود نمود و با اعلام این نقطه به عنوان پایان مسیر صعود، عملا پیمایش به اتمام رسید. با رسیدن تمامی نفرات به غیر از 3 نفر، ساعت 14:00 بود و عملا نیز زمانی برای ادامه صعود وجود نداشت و تیم نیز از رمق افتاده بود.
بعد از گرفتن عکس دسته جمعی تیم از همان مسیر صعود، اقدام به فرود نمود، البته با هماهنگی بیشتر. در مسیر بازگشت ظاهرا راننده مینی بوس با سرپرست تماس گرفته بود و اعلام کرده بود که اگر راهداری جاده را پاکسازی نکند، او بیش از ساعت 15 منتظر نخواهد ماند و از لاسم خارج خواهد شد که این موضوع کمی باعث نگرانی سرپرست گردیده بود که با یک تفکر جمعی مشکل برطرف گردید و عملا قرار شد فارغ از اینکه چه زمانی به پایین میرسیم، با رعایت تمامی مسائل ایمنی، مسیر بازگشت طی شود.
در نهایت در ساعت 18:00 گروه بعد از یک پیمایش سنگین در برف و تحلیل بدنی به علت نخوردن غذا، به درب نگهبانی روستا رسید و عملا فرود تمام شد.
بعد از سوار شدن نفرات به مینی بوس و تعویض لباس ها، مینی بوس حرکت کرد و دوستان در همان داخل ماشین مشغول خوردن ناهار دیروقت خود شدند.
سرانجام در ساعت 21:00 به میدان امام حسین بازگشتیم و عملا برنامه در این نقطه به پایان رسید.

نکات مهم در این برنامه:
• در چنین برنامه های چالشی، حتما حتما بایستی سرپرست و کمک سرپرست برنامه از قبل، اقدام به شناسایی مسیر و منطقه نمایند.
• در چنین برنامه هایی که شرایط آب هوایی مساعد نیست، همچنین مسافت پیمایش زیاد است، حتما حتما بایستی برنامه از یک روزه به یک و نیم روزه یا بیشتر، تغییر یابد.
• برای شب مانی جای مناسبی در نظر گرفته شود تا دوستان بتوانند با آرامش استراحت کنند. همچنین در صورت وجود گاز و کتری، از آنها استفاده شود تا بار دوستان به کمترین میزان خود برسد.
• ظرفیت محل شب مانی حتما از قبل بررسی شود تا همه نفرات بتوانند استقرار یابند.
• تجهیزات کلیه نفرات قبل از حرکت چک شود تا کسی در داخل برنامه به مشکل برنخورد.
• به هیچ عنوان تیم به دو دسته تقسیم نشود، چراکه فقط باعث ایجاد دردسر می شود.
• با راننده از قبل هماهنگی های لازم انجام شود تا بهانه‌ای مثل نداشتن زنجیر چرخ و ... وجود نداشته باشد.
• توجه شدید به تغیرات هوایی و مسدود نشدن راه ها شود و در صورت لزوم هماهنگی لازم با نیسان یا تراکتور جهت این امور از قبل صورت پذیرد.
• آب مورد نیاز حتما بایستی از داخل روستا تامین شود، چراکه عملا جای دیگری برای برداشتن آب در مسیر وجود ندارد.
• مسئله کوتاه بودن روشنایی در فصل زمستان بسیار مهم است و بایستی از آن غافل نشد و قبل از تاریکی خود را به روستا رساند.