درسی از کوهنوردی

سلام همنورد میخواهم یکی از درسهایی را که کوه چند روز قبل دوباره برایم مرور کرده را برایتان بگویم و اطمینان دارم اگر شما هم مدتی کوهنوردی کرده باشید این درسها به شما هم داده شده . ولی اینکه آیا ما این مطالب را که از طرف کوه به ما گفته میشود درک میکنیم یا خیر دیگر به این بستگی دارد که آیا کسی یا جایی بوده که زبان کوه را به ما آموزش دهد؟ روز جمعه دوم خرداد به همراه اعضای جدید باشگاه به کلکچال رفته بودیم. در پناهگاه کلکچال یکی از پیشکسوتان باشگاه را دیدم که در نگاه اول برایم حضورش در کوه در چنین موقعیتی خیلی تعجب برانگیز بود . تعجب من به این دلیل بود که ایشان چند روز قبلش یکی از عزیزانشان را از دست داده بودند . خودم را جای ایشان گذاشته بودم و به این فکر میکردم که اگر من یکی از عزیزانم را از دست دهم چگونه خواهم شد؟ چقدر افسرده؟ چقدر نا امید؟ چقدر زندگی برایم سخت خواهد شد؟ متعجب بودم که چرا ایشان بعد از چند روز که عزیزش را از دست داده به کوه آمره؟ چگونه توانسته چنین کاری کند؟ به این فکر میکررم که در این چند دهه کوهنوردی چه درسی کوه به ایشان داده که الان اینجاست؟ حتما درسهایی مانند : امید صبر آرامش و به این فکر میکردم که یک کوهنورد چقدر میتواند با یک فرد عادی متفاوت باشد. من چند سالی است که با باشگاه کوهنوردی میکنم قبل از آمدنم به باشگاه هم دو سال به صورت انفرادی به کوه میرفتم که آن دو سال را به چند دلیل جزو سالهای کوهنوردی خود حساب نمیکنم که یکی از مهمترین آن دلایل این است که آن موقع فکر میکردم کوهنوردی یعنی فقط داشتن یک جسم قوی و صعود یک قله . در طی این چند سال کوهنوردی با باشگاه به نظرم اینگونه میاید که ما دو راه برای آموختن درسهای کوه داریم: اول اینکه سالیان زیادی به کوه برویم دوم اینکه از افرادی که سالیان زیادی کوهنوردی کرده اند بیاموزیم . یکی از تفاوتهای ما با کسانی که به صورت انفرادی به کوه میروند در این است که ما در باشگاهمان پیشکسوتانی داریم که میتوانیم از آنها چیزهای زیادی بیاموزیم . ما میتوانیم از آنها درسهای کوه را بیاموزیم . ما میتوانیم در باشگاه تهران درس بزرگ زندگی را بیاموزیم . یادمان باشد ما در این باشگاه فقط برای این به کوه نمیرویم که چند ساعتی راه برویم یا هیجانی تجربه کنیم یا مناظر زیبا ببینیم یا قله ای صعود کنیم. یادمان باشد که پیشکسوتان باشگاه چقدر حق به گردن ما دارند و چقدر باید به آنها احترام بگذاریم. مهران امیری