این قسمت: استاد عزیزالله خلج

استاد عزیز الله خلج در سال 1328 در شهر ساوج بلاغ منطقه بوئین زهرا بدنیا آمد. ایشان 12-13 ساله بودند که از لحاظ فیزیکی اندامی درشت داشتند. پدر مرحومشان ایشان را در یک مغازه کفاشی در ظهیر السلام تهران به عنوان شاگر کفاش گمارده بودند. در حدود سال 1349 تعدادی از کفاشان که کوهنورد هم بودند استاد را باخود برای کوهنوردی به درکه بردند و بعد سخنرانی ای که بمناسبت روز کارگر انجام شد وی به همراه دوستش علی آقا همدانی مقداری از کوههای اطراف بالا رفتند و آنجا بود که استاد به کوه علاقمند گردید. کم کم کوهنوردی را در منطقه بندیخچال ادامه دادند و کوهنوردانی که استعداد استاد را میدیدند اورا تشویق به ادامه کوهنوردی نمودند. ایشان با گروههای آرش و دماند همکاری نموده و سپس وارد باشگاه کیان و عضو کانون کوهنوردان شدند. با شرکت در دوره کارآموزی زیر نظر آقای حسین رضایی به صورت جدی در کوههای شمال تهران مشغول فعالیت شدند. دوره های کوهنوردی را زیر نظر مربیان داخلی و یک مربی اطریشی گذرانده و بلاخره به درجه مربیگری نایل گردیدند. سال 1356 اولین اردوی هیمالیانوردی آغاز شد که آقای خاکبیز سرپرست تیم بودند. ایشان با انتخاب در تیم 20 نفره هیمالیا نوردی ایران از طریق پکن به سمت تبت اعزام می شوند. در آن سال تیم مشترک با تیم چین تا ارتفاع 7500 متری اورست صعود نمود. قرار بود که سال بعد نیز تیم تلاش دیگری داشته باشد که به خاطر انقلاب کار متوقف شد.ایشان که به خاطر علاقه شان به انسانها و کوه به کوهنوردی روی آورده بودند در دوران بعد از انقلاب هم به صورت جدی با فدراسیون همکاری نمودند و علتش را عشق به تعلم می دانستند و معتقد بودند که معلم باید در همه شرایط زکات آموخته هایش را بپردازد.ایشان با طبع بلندشان هیچ چشم داشت مادی از کوه نداشته و با کار تاسیساتی امرار معاش می نمایند. ایشان با حمایت همسر مرحومشان باردیگر برنامه ای به مسیر شمالی اورست اجرا نمودند. درکنار اینکه به صعود قلل کوچک و بزرگ توجه داشتند تاکید اصلیشان بر داشتن ارتباطات انسانی با همگان بوده است. اولین همنوردشان علی همدانی بوده و همه را همنورد خود می دانند. توصیه شان به کوهنوردان این است که "تا غوره نشده به فکر مویز شدن نباشند" و نیز ارزش کوهنوردی به جمعی بودن آن است و آنچه باعث رشد کوهنورد می شود تشکیلات و کار جمعی است. ایشان به واقع یکی از اسناد و سرمایه های کوهنوردی بوده و روحیه و افتادگی شان الگویی شایسته برای کوهنوردان محسوب می گردد. باشگاه کوهنوردی تهران این عضو گرامی خود را قدر دانسته و طول عمر باعزت برایشان مسئلت می نماید.